بنام تنهامشعل داره کلبه متروکه عشق

بی خیال هر چه علاقه !

دیگر حتی شعر و ترانه و موسیقی هم آرامم نمی کند

دیگر بازیهای کودکانه ام را دوست ندارم

دیگر به هیچ دیگری نمی اندیشم !

چقدر لابه لای این روزهای پوچ خودم را له کنم

و تنهایی ام تنها نشانه ی بودنم باشد برای هر روزهای همیشه

چقدر میان چشمانت دست و پا بزنم و تو

خودم را که نه !

تنها غرق شدنم را ببینی

دیگر دلم هم نمی گیرد!

برای هر چه که شاید دلگیر باشد

حتی از سکوت این کاغذ هم بیزارم

بیزارم از بودنم

                    بیزارم از تو

                                    از خودم

                                                از . . .

هر چه بچرخی این دایره فقط به یک نقطه می رسد

تنها یک نقطه

حالا چه فرق می کند که انتها باشد یا ابتدا؟

اصلا ً چه فرق می کند که من باشم یا تو؟

مهم فقط همان یکه نقطه است !

نقطه ای که حتی اگر " بی تو بودن من " یا " نبودن تو " باشد مهم نیست

مهم فقط همان یک نقطه است !

. . .

بیا و محض  رضای این دل از همه جا رانده

آخر شعرم را خط خطی کن

شاید خدا سرنوشت درهمم را خط زد

یا شاید  " باید " ِ  بودنت را به " نباید " ِ  اشکهای شبانه ام بخشید

اصلا  ً  خدا را چه دیدی ؟!

شاید خدا هم حرف تازه ای برایم داشته باشد !